บนถนน สายเปลี่ยว ทอดเคี้ยวคด
ฉันขับรถ คร่ำคร่า ฝ่าลมฝน
ทางวิบาก ชื้นแฉะ และมืดมน
หลายหลายหน ติดหล่ม จมโคลนเลน
คือถนน ชีวิต อันติดขัด
ต้องปากกัด ถากถีบ รีบเคี่ยวเข็ญ
ถึงป่วยเจ็บ เหน็บซ้ำ ก็จำเป็น
ตราบกรรมเวร มิสิ้น คงดิ้นไป
ปะหลุมบ่อ เรียงราย คล้ายกับดัก
อุปสรรค หนักข้อ รอแก้ไข
เหลียวหาคน ปรับทุกข์ ปลอบปลุกใจ
ไร้ซึ่งใคร สักหนึ่ง พอพึ่งพา
ถนนสาย ยาวไกล ใกล้สิ้นสุด
มิพบจุด อภิราม ที่ตามหา
ได้แต่ความ ร้อนรุ่ม กลุ้มระอา
กับเวลา บั้นปลาย ไม่กี่วัน
ปลายชีวิต มิใช่ ปลายถนน
เรื่องตั้งต้น หนใหม่ ให้เลิกฝัน
ยามร่วงโรย หมดสิทธิ์ คิดดึงดัน
เหมือนตัวฉัน ท้อแท้ ตอนแก่ตัว
สุนทรวิทย์
คนก็แก่ แม้ช่าง น่าสงสาร
ฝืนสังขาร พานไข้ ปวดไปทั่ว
ทั้งหัวเข่า โทรมทรุด สุดน่ากลัว
โรคพันพัว นัวเนีย เพลี้ยหัวใจ
สงสัยว่า สุนทรวิทย์ หมดพิษสง
จำต้องปลง ลงนอน ก่อนดีไหม
เปรียบรถเก่า คนแก่ แย่บรรลัย
หยุดพักผ่อน ร้อนไป ใช่จะดี
ทางชีวิต เดินมา ตามล่าฝัน
ถึงทางตัน แล้วหนา ยอดยาหยี
โรคชรา รุมเร้า เศร้าฤดี
ฝืนกายี ไม่ไหว ไร้เรี่ยวแรง
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
