...เมื่อถึงเดือนผลิดอกออกพวงย้อย
ดั่งสายสร้อยร้อยเรียงเป็นรวงหนา
ส่งกลิ่นคลุ้งคละลมประโลมมา
ชื่นอุราเหมือนต้องมนต์เข้าดลใจ
...แม้ดอกร่วงยังเหลือต้นบนกระถาง
แม้อาจจางกลิ่นยวนชวนหลงใหล
แต่ยังเหลือเยื่อก้านแผ่กิ่งไกล
ชูไสวแม้ดอกโรยโปรยลงดิน
...แต่ก็ยังคงติดตาครานึกถึง
ทุกภาพตรึงร้อยเป็นกานท์จารถวิล
เหมือนเชยชื่นเป็นหมู่ภุมริน
ต้นจางกลิ่นสิ้นดอกบอกใจคอย
...ค่าชวนมองกว่าฝั่งแม้สั่งเสีย
ใจระเหี่ยโรยราส่อพาถอย
คนเลี้ยงเจ็บหรือย่างไรปล่อยใจลอย
ช่างเศร้าสร้อยอ่านพจน์บทกวี
...ถักกล้วยไม้เป็นสายด้วยลายแก้ว
หวังส่งแถวให้สวยอำนวยศรี
ให้คลายเศร้าเหงาทรวงดวงชีวี
กล้วยไม้นี้พอบรรเทาให้เบาบาง...
ปล...กล้วยไม้ออกดอกสมกับการรอคอยทุกที
เคล้ากลิ่นราตรีแซมแสงจันทร์ก่อนวันสาง
เจ็บเพียงไรหนอใจเจ้า...คอยเฝ้าวาง
ให้เจือจางธารน้ำคำ...ที่กำทรวง...
ตะวันฉาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
