บนถนน เวลา พาให้ท้อ
คนเฝ้ารอ ไม่รู้ ว่าอยู่ไหน
ช่วงชีวิต ผิดซ้ำ อยู่ร่ำไป
จะหาใคร ช่วยปลอบ มอบคำเตือน
เกณฑ์อายุ ลุแล้ว แถวหลักสี่
แต่คนดี ที่เข้าใจ ไหงลั่นเลื่อน
ปล่อยให้เมียงมองหา ไม่มาเยือน
ความหงอยเหงาเข้าเฉือนเป็นเพื่อนตาย
คงอีกนานแนบเนากว่าเหงาผ่าน
หรือจะทนทรมาน ดุจนานหาย
หวังสุขสมขมซ้ำเข้ากล้ำกราย
จวบจนฉากสุดท้าย แห่งชีวิต
ทุกข์ระทมนั่งท้อเฝ้ารอเขา
แม้แต่เงาไม่ปรากฏคงหมดสิทธิ์
แสงแห่งหวังพังสลายกลายเป็นพิษ
ที่เข้าปลิดปลงตนของคนตรม
ก็หัวอกเดียวกันทั้งนั้นหนอ
นั่งทุกข์ท้อกล้ำกลืนความขื่นขม
จะพูดไปเขารำคาญไม่หวานคม
คนเคยชมก็ชิงชังนั่งอับอาย
โถคุณน้องเพิ่งแวะพักแถวหลักสี่
ส่วนตัวพี่พูดไปแล้วใจหาย
ผ่านถึงแยกสุทธิสารสะพานควาย
ไม่กี่ป้ายก็จะถึงอนุสาวรีย์ฯ
ถึงแม้วัยทองทิพย์จะหยิบยื่น
ยังสดชื่นแข็งขันทุกวันวี่
กล้วยน้ำว้ากระเทียมดองล้วนของดี
ของมึนเมามีดีกรีไม่พบพาน
มันก็มีเท่านี้แหละชีวิต
อย่าไปคิดหยุดยั้งเรื่องสังขาร
เจริญเมตตาธรรมสุขสำราญ
เลี้ยงหลานๆน่ารักๆไว้สักคน...อิอิ
แก้ว กรุงเก่า