คือหนึ่งโลกแห่งความเหงา
จนดำลึกหมึกสีเทา...เศร้าหมองศรี
จุ่มแปรงป้ายร่ายพจน์...บทกวี
พร้อมความเหงาเศร้านี้....ที่ผ่านกลอน
อาจเนิ่นนาน ณ กาลใด
ความทรงจำล้ำใจ....ให้หลอกหลอน
เคยเคียงคู่รู้เรียง...บนเตียงนอน
หลับตายิ้มพริ้มอ้อน....ตอนกอดกัน
เพียงวันนี้ไม่มีแล้ว
เหลือสำเนียงเสียงแผ่ว...แก้วใฝ่ฝัน
ไม่เคยลืมเลืองลาง...รักสัมพันธ์
จะจดจำค่ำนั้น...อันละมุน-
ละไมหวานกาลก่อน...ตอนเคยรัก
แต่วันนี้ที่ประจักษ์....ปักเกื้อหนุน
ความสัมพันธ์วันวาร....พานพบคุณ
ยังคิดถึงซึ่งอกอุ่น...คุ้นกลิ่นเดิม
หทัยกาญจน์
๒๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
