ยืนพินิจพิศดูอยู่ปากอ่าว
คิดถึงคราวหวังเชยเคยปลาบปลื้ม
แต่ความรักที่ก่อเหมือนขอยืม
เพียงดูดดื่มไม่นานก็พานพัง
มองอ่าวหนึ่งเหมือนน้องปองใจรัก
ก็ประจักษ์จิตน้องที่ปองหวัง
มีบุญคุณจุนเจือเอื้อเฟื้อจัง
จนกระทั่งขุ่นเคืองมีเรื่องกัน
อีกอ่าวหนึ่งโฉมตรูอยู่ปากอ่าว
จึงขอกล่าวถึงนางช่วยสร้างสรรค์
ดูน้อยอกน้อยใจได้รำพัน
ไม่อาจบั่นเกลียวสวาทให้่ขาดลง
อ่าวที่สามงามชื่นชวนรื่นจิต
ก็เฝ้าคิดถึงนักรักลุ่มหลง
ทรมานจิตใจไม่เคยปลง
พอนานคงพลาดนางถูกหมางเมิน
ยืนมองดูสามอ่าวในคราวนี้
แต่ละที่คิดไปก็ให้เขิน
มิเคยได้ล่วงล้ำหรือก้ำเกิน
จำต้องเดินต่อไปไม่หันมอง
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
