~*~ ฝากคำ..ในค่ำหนาว ~*~

๐ ลำแสงสูรย์สุดท้ายเรื่อปลายฟ้า
ก่อนจันทราผันดวงสู่ห้วงหาว
คาบวันเปลี่ยนเวียนคืนอันยืนยาว
กับเรื่องราวร้าวร้างบนทางลวง

๐ ย่อมมีทุกข์โศกเศร้ารุมเร้าอยู่
บางครั้งจู่โจมใจอย่างใหญ่หลวง
ปัดป้ายคราบกาลคล้ำลงย้ำทรวง
เป็นด่างดวงเปรอะเปื้อนอยู่เกลื่อนไป

๐ เงาหม่นมัวทั่วถิ่นยามสิ้นสูรย์
พรากจำรูญผ่านผันช่วงวันใส
เพื่อเดือนเพ็ญเด่นฟ้าอ่าอำไพ
แต่หัวใจมืดมนอนธการ

๐ รอวันที่โคมสรวงกลางทรวงส่อง
รอแสงทองเรื่อสายจักฉายฉาน
เพื่อดอกรักถูกเร่งให้เบ่งบาน
พ้นรอบวารเศร้าหมองที่ครองทรวง

๐ ได้พบ..ใครหนึ่งนั้นในวันนี้
เหมือนสุรีย์ส่องสว่างในกลางสรวง
ขับไล่ความหม่นหมองที่ครองดวง-
หหัยล่วงเลยผ่าน..ด้วยหวานนั้น-

๐ ย้อมให้คอยคิดถึงคะนึงหา
บุพเพพาพ้นช่วงจากห้วงฝัน
แม้หนทางขวางให้ต้องไกลกัน
ก็อาจคั่นเพียงตัว..แต่หัวใจ-

๐ ถูกยึดโยงแน่นเหนียวเป็นเกลียวล่าม
ดึงรั้งข้ามจากอุราลงอาศัย
ในอีกทรวงอกหนึ่งซึ่งห่างไกล
ผูกอาลัยรัดมั่นพันธนา

๐ ทุกเช้าสายบ่ายเย็นไม่เว้นช่วง
ได้แต่หวงห่วงถึงคะนึงหา
แม้พลบค่ำผ่านล่วงห้วงนภา
ก็ยังว้าเหว่อยู่มิรู้คลาย

๐ ค่ำคืนหนาวแผ่ห้อมโอบล้อมถิ่น
รื่นริ้วลมรวยรินไม่สิ้นสาย
โพ้นฟ้า..แสงพร่างพราวธารดาวพราย
วาบประกายนั้นชวนหวนคำนึง-

๐ ถึงแววตาอาวรณ์เกินซ่อนไหว
บ่งบอกความอาลัยของใครหนึ่ง
ยามนี้เพียงลมร่ำรั้งรำพึง-
ลอยล่องถึงอีกทรวงผู้ห่วงรอ

๐ ได้พบ..แล้วไยสรวงยังหน่วงรั้ง
ให้พลัดฝั่งต่างฟากซ้ำซากต่อ
มิตัดบั่นวิบากขุดรากตอ
ต้องให้ท้อทรมานสักปานใด

๐ เมื่อไรหนอรอบบุญจักหนุนวาสน์
จะต้องคลาดแคล้วกันถึงวันไหน
หวั่นว่ากาลหมุนเวียนจนเปลี่ยนใจ
หมดสิ้นเยื่อขาดใยร้างไมตรี

๐ ค่ำคืนสายลมหนาวแพดาวพร้อย
เดือนเพ็ญลอยกลางสรวงช่วงรังสี
ยังด้อยกว่าแสงสว่างกลางฤดี
เมื่อรู้ทีท่านั้นว่ามั่นปอง

๐ เหลือแต่รอบาปบรรพ์ให้ผันผ่าน
ป่นขวากหนามแหลกลาญเพื่อมานสอง
ได้หลอมรวมร่วมขวัญสู่วันครอง
แนบประคองเคียงข้างบนทางเดียว

๐ บวงสรวงปวงเทพไท้........ทอนทาง
รอนวิบากขวากขวาง...........ป่นสิ้น
ผูกจิตผูกใจวาง..................เคียงคู่
ตราบร่างลับดับดิ้น..............ไป่ร้างเสน่หา

๐ กรองกานท์จักตอกย้ำ.......แรงคะนึง
กี่ภพกี่ชาติพึง....................ร่วมร้อย
สบพากย์ผูกทรวงตรึง..........ราวสั่งมนต์เฮย
โยงยึดดั่งสายสร้อย-...........มาศรั้งรวมขวัญ

วลีลักษณา
๑๓ มกราคม ๒๕๕๕