จุฬาระวี
โผทาบกฤษฎากับอากาศ
น้าวสุบรรณนภาราช จากสรวง
ส่ายคว้างคว้ากั้นตะวันดวง
ห้าวคึกถึกท่วงทำนองเพลง
สอดสีระวีส่ง ลงหล้า
ดุจจะบังสุริยากุมเหง
สะนูขับสะบั้นสะบัด บรรเลง
ละเวงร้องก้องกร้าวกังวานวาง
ลูกปลาว่ายปลายเกล็ดระยิบย่อง
เหลือบทองดั่งตะเพียนเวียนหาง
วะวิบวับดับคณะสุรางคนางค์
สร้อยสังวาลซีดจาง รุจิระจม
แดงชาดราวเพลิงจะพรั่นภพ
ขับขบครามขำให้จำข่ม
พู่ไสวไกวช่อเข้าล้อลม
เหมือนจะพรมพร่างเพชรเก็จอมร
นั่นหรือคือจุฬาที่ฟ้าขาน
อันจรุงบุราณแต่กาลก่อน
บนลืมไร้รากรับจะจับคอน
ยังสวยงามข้ามนิวรณ์ นวัตกรรม ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๑๘ มกร์ ๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
