ใ น วั น ที่ ฝ น ซ า
นั่งมองฟ้า..ไปอย่างนั้น
เม็ดฝนพร่ำพร่ำ.ซ้ำที่เดิม..ธรรมชาติของมัน
คิดถึงใคร..จนไหวหวั่น..หัวใจ
ส า ย ต า.. ท อ ด ย า ว
เหน็บหนาว..ไม่อยากก้าวไปไหน
ข้างในเหมือนจะร่ำไห้..พร้อมเม็ดฝนเป็นสาย..จากฟ้าไกล
อีกฝั่งจะรู้บ้างไหม..ว่าใคร.เฝ้ารอ
ร ะ ย ะ เ ว ล า ข อ ง ก า ร..เ ป ล่ า เ ป ลี่ ย ว
ยืนอยู่บนความรู้สึกเดียว..คือท้อ
ท่ามกลางสายฝน..ที่เคล้าคลอ
หัวใจคนรอ..ไม่รู้ว่าจะพอ..เมื่อไหร่
อ า จ จ ะ เ ป็ น วั น นี้
ร่องรอยของความรู้สึกดี..คงไม่หายไปไหน
แต่มันคงเจือจาง..เพราะความไม่ใส่ใจ
จนเส้นทางที่วางไว้..ไร้จุดเดิน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
