ชาติหนึ่งเปรียบหนึ่งวัน

คนจะเกิด ก็ยื้อแย่ง แข่งกันเกิด
               คุมกำเนิด ห้ามไว้ ยังไม่ไหว
               คนจะตาย ปุบปับ ก็หลับไป
               เหมือนปิดไฟ มืดดับ โดยฉับพลัน

                  การเกิดแก่ เจ็บตาย ในมนุษย์
               หมุนดำเนิน ไม่หยุด ดุจกังหัน
               เก่ามอดไป ใหม่ผลิ มิเว้นวัน
               เพียงเคี่ยวขัน ให้ผ่าน กาลเวลา

                  สัจธรรม สรรพสิ่ง อิงสมมุติ
               บั้นปลายสุด คือเอวัง สู่สังขาร์
               ถือดังเรื่อง โลกิยะ ธรรมดา
               ผองชีวา ทั่วถ้วน ล้วนต้องวาย

                  แรกกำเนิด เกิดมา เปรียบฟ้ารุ่ง
               ต่างหมายมุ่ง ความเลิศ-เลอเฉิดฉาย
               แท้คืนวัน ผันเปลี่ยน เวียนกลับกลาย
               มีเช้า-สาย บ่าย-เย็น เป็นนิรันดร์

                  ครั้นยามใกล้ ม้วยมรณ์ ดั่งตอนค่ำ
               ตะวันต่ำ อำลา ชีพอาสัญ
               จบลงแล้ว ชาติหนึ่ง คล้ายคลึงกัน
               มันแสนสั้น กระไร จริงไหมเอย

   สุนทรวิทย์