สะพายย่าม ถามทาง กางที่หมาย
เราเป็นชาย หน้ามน คนแปลกหน้า
เดินย่ำโคลน วนเขา เท้าย่างมา
เฒ่าถามว่า นายครับ จะจับใคร
เขาหน้าตื่น ยืนงง ตรงกับที่
ตอบ.ผมนี้ บอกสู ครูคนใหม่
เมื่อคืนก่อน นอนร้าง หว่างพงไพร
จะรับใช้ อยู่พัก สอนนักเรียน
เห็นเสาธง ตรงหน้า หลังคาจาก
ไม้สับฟาก กั้นไว้ แทบใจเปลี่ยน
ไร้โต๊ะตั่ง นั่งยืน พื้นโล่งเตียน
กระดานเลี่ยน มิดหมี สีดำทา
มือไหว้สา ท่าฟัง ส่งหนังสือ
เรียนแซ่ชื่อ เป็นการ รายงานว่าฯ
ท่านดีใจ ได้ครู รู้วิชา
คนของรัฐ พัฒนา บ้านป่าดอย
รวมตอนนี้ มีครู แค่เพียงสอง
เด็กสี่ห้อง ตามบัญชี มีหนึ่งร้อย
ออกกลางคัน ฟันไม้ ไร่เลื่อนลอย
หยุดเรียนบ่อย ประจำ น้ำหลากนอง
อุดมการณ์ งานฝัน อันเข้มข้น
ทฤษฎี มากล้น พ้นสมอง
ปฏิบัติ หัดตรึก ฝึกทดลอง
พอเจอของ จริงใช้ ไม่ได้เลย
รายงานตัวโรงเรียนบนดอย 1 พฤษภาคม 2515
ถามทาง คนแก่ถามว่า นายปลัดฯจะไปจับใคร
โรงเรียนติดพื้น หลังคามุงใบตอง ไม่มีโต๊ะเรียน
รวมมีครู 2 คน สอน ป.1-4 นักเรียน 102 คน
ความรู้ที่เรียนจาก วค. นำมาใช้แทบไม่ได้เลย
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
