ใจคนสับสนยิ่ง

เหม่อมอง เมฆินทร์ ที่บินว่อน
         ฟุ้งขจร ร่อนเร่ เขียนเวหา
         ปรากฏภาพ อัศจรรย์ อันตื่นตา
   แปลงมายา ซ้อนซับ นับหมื่นพัน

         สนธยา เมฆี งามลี้ลับ
         มองราวกับ มีห้วง สรวงสวรรค์
               ซ่อนมวลหมู่ นางฟ้า วิลาวัณย์
               รอให้ฉัน เลือกเฟ้น เป็นคู่นอน

         มโนภาพ อาบใจ ให้ฟุ้งซ่าน
         อุปาทาน ลามทึ้ง ถึงอัปสร
         เคลิบเคลิ้มตาม ลมแล้ง แห่งอัมพร
         ประสาทหลอน ลืมตัว ไปชั่วพัก

   สายลมแรง กวาดมา นภาเปิด
               เมฆเตลิด ผายผัน พลันประจักษ์
               มิมีสิ่ง ซ่อนเร้น เช่นทึกทัก
               เกิดภาพลักษณ์ ด้วยอ่อนไหว ในกมล

   จิตใจคน เรรวน ปรวนแปรยิ่ง
         ไม่เคยนิ่ง กลับกลาย คล้ายลมฝน
         อยู่เหนือการ บังคับ ยับยั้งตน
         ยุ่งสับสน กว่าเมฆี ที่เลื่อนลอย

   สุนทรวิทย์