ลมโชยมา ปะทะกาย แสนหนาวสั่น
ใจหวาดหวั่น คล้ายใคร มาเรียกเอิ้น
ท่ามกลางความ อ้างว้าง เราเผซิญ
เหมือนว่าเดิน โดดเดี่ยยว เปลี่ยวเกอา
ใจดวงนี้ เหงาหงอย เศร้าสร้อยเหลือ
ครั้นพูดไป ใครจะเชื่อ เขาเบื่อหน้า
ถูกทอดทิ้ง ช่ำจริง ยิ่งระอา
กาลเวลา หนาวเหน็บ เจ็บไม่วาย
มองภนา ฟ้ามืด ยิ่งหมองหม่น
เมฆลอยวน เวียนมา คราเมื่อสาย
ฟ้าทมึน ครวญคราง พลางเดียวดาย
จวบจวนถึง ตอนบ่าย จึงคลายไป
แต่ฤทัย ดวงนี้ ยังหวาดหวั่น
จะมีวัน ไหนหนอ พอช่วยได้
ฤดูผ่าน ยาวนาน สักเท่าใด
ฤดูใจ ฉันนี้ มีแต่ตรม
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
