.jpg)
เกินจะห้ามใจตนบนความเหงา
เหมือนเหลือเราเพียงหนึ่งซึ่งแลเหลียว
อื่นคงสุขเอมอิ่มหลับพริ้มเชียว
ช่างแสนเปลี่ยวเทียวหมองน้ำนองตา
เหงาเหลือเกินโดนเมินยังเหินห่าง
สุดอ้างว้างร้างใครไหนห่วงหา
ยืนรับลมพรมร่างอย่างเย็นชา
นับเวลาที่ผ่าน..ช่างนานเกิน.
เหมือนเหลือเราเพียงหนึ่งซึ่งแลเหลียว
อื่นคงสุขเอมอิ่มหลับพริ้มเชียว
ช่างแสนเปลี่ยวเทียวหมองน้ำนองตา
เหงาเหลือเกินโดนเมินยังเหินห่าง
สุดอ้างว้างร้างใครไหนห่วงหา
ยืนรับลมพรมร่างอย่างเย็นชา
นับเวลาที่ผ่าน..ช่างนานเกิน.
"บ้านริมโขง"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
