เถ่าถ่านรักหมักไว้ในซอกจิต
เฝ้าปกปิดป้องไว้มิให้รั่ว
หวั่นไฟคุกรุ่นได้ไหม้ลามตัว
ไฟพันพัวกลัวถ่านเก่ารับเอาไฟ
ฉันอุตส่าห์พาจิตหนีพิษรัก
เธอก็มักเทียวตามคอยถามไถ่
ฉันจะปิดถ่านเก่าเราอย่างไร
เพราะจิตใจคอยซับรับรักคืน
ถ่านไฟเก่าคุไหม้ไฟลามติด
ก็ด้วยฤทธิ์ของไฟไม่อาจฝืน
หากไฟมอดปล่อยถ่านเหมือนวานซืน
ถ่านต้องชื้นด้วยน้ำร่ำอาดูร
หวั่นว่าเธอก่อไฟรักแล้วหักหนี
เจ็บอีกทีใจฉันพลันสิ้นสูญ
วอดตามไฟไร้สุขทุกข์เพิ่มพูน
ทวีคูณความช้ำอาบน้ำตา
๑เรยา๑