ในโลกนี้ มีใด ไหนทานเที่ยง
จะหลีกเลี่ยง เริ่ม,จบ ลบถลำ
คำพระชี้ อริยสัจจ์ ท่านตรัสนำ
ล้วนแต่คำ พระสอน สังวรปลง(๕๕)
......................(โดนปาด).....................
กว่าจะถึง พันบท คงหมดไส้
ก็แต่งมั่ว กลั้วไป กลัวไหลหลง
กลอนไม่เพราะ เสนาะนัก ชักจะงง
แม่โฉมยง เขาไม่อ่าน ให้ผ่านตา(๕๖)
เราหรือสู้ ถักถ้อย ร้อยอักษร
ส่งงามงอน ทุกช่วง ว่าห่วงหา
แต่คนดี นี่ไฉน ไม่ชายตา
ตายดีกว่า เสียชื่อ หรือละเรา(๕๗)
แม้ผิดพลาด พลั้งไป อภัยด้วย
ขอคนสวย ยกโทษ ที่โฉดเขลา
ภาษารัก หนักใจ อยู่ไม่เบา
สู้ขัดเกลา หลายครั้ง ยังไม่เพราะ(๕๘)
ด้วยอ่อนใน เชิงรัก อยากให้รู้
เรื่องเจ้าชู้ ไก่แจ้ พึ่งแบเบาะ
ด้อยสำนวน โวหาร การฉอเลาะ
หวังเกี่ยวเกาะกุมใจช่างไกลจัง(๕๙)
จึงฝากคำ ย้ำมา ว่ารักมาก
เป็นรักจาก จิตใจ ใช่เพียงหวัง
เพียงเท่านี้ แหละหนอ ขออย่าชัง
แม่ร้อยชั่ง ถ้าอ่าน วานตอบกลอน(๖๐)
มีแค่นี้ ที่อยาก จะฝากไว้
เพื่อจอมใจ ได้ผ่าน อ่านอักษร
โปรดรับรู้ เถิดหนอ ใคร่ขอวอน
โฉมบังอร อย่าเขิล เมินพี่ชาย(๖๑)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
