เธอคือแสงดาวที่หลบซ่อน
…..
ขณะที่ดวงอาทิตย์ สนิทไป
ปล่อยหัวใจเดินทาง กลางความฝัน
แม้สายฝนโปรยปราย เป็นรายวัน
ยังแอบมองหากัน จนวันนี้
…..
พยายามตามหา ความรู้สึก
ในส่วนลึกนึกเห็น อยู่เต็มที่
ริมหน้าต่างข้างบน คนไม่มี
เคลิ้มหลับกับเก้าอี้ ไร้วี่แวว
…..
เธอคือแสงแห่งดาว ที่หลบซ่อน
ทุกช่วงตอนอ่อนไหว หายใจแผ่ว
ในคืนมืด ฟ้าหนาว พรั่งพราวแพรว
คือดวงแก้วแวววับ ไม่กลับคืน
…..
เมฆหมอกบอกพระจันทร์ ฝันเจิดจ้า
หยอกน้ำตาฟ้าใส หัวใจตื่น
โอบกอดเงาทุกที ที่เขายืน
ถูกแสงกลืนขื่นขม ระทมนัก
…..
ฝันถึงดาวที่เดิม เติมชีวิต
ไม่รู้ทิศรู้ทาง ยิ่งห่างหนัก
เหม่อมองฟ้ายังนิ่ง หรือทิ้งรัก
ความเปล่าไร้เป็นหลัก ไหนจักมา
…..
สว่างให้แก่โลก อันมืดมิด
ทางชีวิตสดใส ในไม่ช้า
เพียงวันนี้ให้เห็น อย่าเย็นชา
ผ่านเวลามาพบ อย่าลบเลือน!
…..
ภาพจาก denver-mind.blogspot.com
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
