[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

เหมือนโจทย์ตั้ง ทั้งที่ ไม่มีหวัง
จะได้ฟัง คำตอบ มอบมาหา
จากใครหนึ่ง ซึ่งทรวง ห่วงศรัทธา
ว่ารักเรา หนักหนา มาจากใจ

คงได้แต่ฝันหวาน ประมาณว่า
มีรักลอย ล่องมา จากฟ้าใส
หยิบยื่นส่ง ตรงกลาง  หว่างหทัย
อยู่แนบชิด สนิทใน มิไกลกัน

จากห้วงจินต์ ยินคำ พร่ำว่ารัก
ร้อยสลัก ถักทอ ก่อสุขสันต์
ตระกองกอด พลอดย้ำ ร่ำรำพัน
โอ้..ว่ายอด ชีวัน ฉันรักเธอ

ตื่นจากห้วงภวังค์.มานั่งเศร้า
โธ่..เอ๋ยเรา เพียงฝัน เท่านั้นเหรอ
ไม่มีหรอก รักจริง สิ่งหวังเจอ
คงได้แต่ พร่ำเพ้อ...ละเมอครวญ....

“สุนันยา”


ใครว่าพี่  พร่ำเพ้อ    ละเมอฝัน
พี่สุนันฯ   ดั่งดอกไม้  ที่หอมหวล
เปรียบดั่ง  ดอกราตรี   หอมอบอวล
แสนรัญจวน   หนุ่มหลงไหล    ใคร่เด็ดดม

สุนันยา   ยาใจ   ใยต้องเศร้า
มานั่งเหงา     น้องเกรงว่า    จะไม่สม
หรือว่าใคร    เขามาทำ    ช้ำระทม
หรือใครเขา    มาเด็ดดม    แล้วทิ้งไป


กวีน้อย  ลุ่มน้ำยาว

[/b]