กาลครั้ง......

   กาลครั้ง หนึ่ง พึ่งพ้นผ่าน
         พบนงคราญ เตร็ดเตร่ ขายเมถุน
         เห็นไฉไล ไร้เดียงสา เกิดการุณย์
         จึงอุดหนุน เธอไป ในทันที

            กาลครั้ง สอง นอนหมองไหม้
         ซมจับไข้ หนาวเหน็บ เพราะเจ็บฝี
         คนซับเลือด คัดหนอง มองไม่มี
         ชีช้ำ กะหล่ำปลี ฝีระบม

            กาลครั้ง สาม ลามย่องแย่ง
         เมียทิ่มแทง แช่งด่า ว่าสาสม
         ทิ้งให้เปลี่ยว เดียวดาย นอนผายลม
         กลิ่นชะอม ดมสูด บูดเหลือทน

            กาลครั้ง สี่ ฝีเจียนแตก
         ดิ้นร้องแรก-แหกกระเชอ เธอมิสน
         เข็ดแล้วหนอ ต่อไป ไม่ซุกซน
         ขอจำนน ขวัญฝ่อ เลิกตอแย

            กาลครั้ง ห้า หน้าผ่องใส
         หมดโรคภัย ยิ้มร่า รี่มาแถ
         เจออีกแล้ว สาวรุ่น หุ่นชวนแล
         ลืมบาดแผล แร่หา มิช้าเชือน

สุนทรวิทย์