เหมือนโจทย์ตั้ง ทั้งที่ ไม่มีหวัง
จะได้ฟัง คำตอบ มอบมาหา
จากใครหนึ่ง ซึ่งทรวง ห่วงศรัทธา
ว่ารักเรา หนักหนา มาจากใจ
คงได้แต่ฝันหวาน ประมาณว่า
มีรักลอย ล่องมา จากฟ้าใส
หยิบยื่นส่ง ตรงกลาง หว่างหทัย
อยู่แนบชิด สนิทใน มิไกลกัน
จากห้วงจินต์ ยินคำ พร่ำว่ารัก
ร้อยสลัก ถักทอ ก่อสุขสันต์
ตระกองกอด พลอดย้ำ ร่ำรำพัน
โอ้..ว่ายอด ชีวัน ฉันรักเธอ
ตื่นจากห้วงภวังค์.มานั่งเศร้า
โธ่..เอ๋ยเรา เพียงฝัน เท่านั้นเหรอ
ไม่มีหรอก รักจริง สิ่งหวังเจอ
คงได้แต่ พร่ำเพ้อ...ละเมอครวญ....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
