เดียวดาย
โอ้เดียวดาย โตเป็นควาย ก็ยังเหงา
อันตัวเรา มีใครเข้า ใจกันบ้าง
ถึงมีรัก แต่ก็มัก มาจืดจาง
ต้องอ้างว้าง ไม่เคยสร่าง จากจิตใจ
อยู่คนเดียว ให้ห่อเหี่ยว ใจแสนกลุ้ม
ขาดคนรุม หัวอกหนุ่ม จึงหมองไหม้
คนอย่างเรา มีใครเขา มาห่วงใย
ฝืนอยู่ไป ไม่มีใคร เขาเมตตา
อกคนเหงา โปรดจงเข้า ใจกันบ้าง
รักโรยร้าง ไม่มีทาง จักหวนหา
อยู่เป็นโสด อย่างเดี่ยวโดด หลายปีมา
ขาดคู่ขา เพื่อเยียวยา หายซึมเซา
ทุกวันนี้ ใช้ชีวี ขาดคู่คิด
พรหมลิขิต คงเขียนผิด เลยว่างเปล่า
ยิ่งนับวัน ความเหงานั้น หาบรรเทา
ความซึมเศร้า ทวีเข้า เกาะกุมตอม
กินไม่ได้ นอนไม่ได้ เกินจะลุก
นั่งเจ่าจุก ระทมทุกข์ จนผ่ายผอม
นานกี่ปี ที่เรานี้ จำอดออม
หรือไม่พร้อม เศร้ารุมล้อม ให้คลั่งตาย
เถอะความเหงา หรือความเศร้า ไม่ตายดอก
ความช้ำชอก มาย้ำตอก เราไม่ง่าย
ผ่านกี่ฝน เศร้าจำทน มามากมาย
ช้ำกี่ราย พรุ่งนี้สาย คงเบิกบาน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
