เสียงความเหงาเคาะประตูอยู๋ก๊อก..ก๊อก
จึงแกล้งหลอกตัวเองว่าเก่งกล้า
เชิญสิเจ้าความเหงาเชิญเข้ามา
ไม่ใช่ท้าแต่หากอยากลองดี
รอบข้างคนแปลกหน้าอยู่คลาคล่ำ
เอ่ยปากคำเดียวก็มาหาเร็วรี่
จะอยู่เป้นเพื่อนฝันในทันที
บ้านกลอนนี้ไม่เปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ครั้นความเหงาเข้าประตูสู่ในห้อง
เมื่อเหลียวมองรอบข้างอย่างใจหาย
สายตาที่เคยเห็นเป็นประกาย
กลับแหนงหน่ายฟั่นเฟือนบิดเบือนไป
สบสายตาคุ่หนึ่่งซึ่งเคยคบ
ก็รีบหลบไปตามความอ่อนไหว
ปลอบตัวเองเพียงว่าอย่าหวังใด
เราพบความจริงใจที่ไม่จริง
คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งซึ้งนัก
ครั้งเคยรักอุ่นไอเหมือนไฟผิง
เคยออดอ้อนวอนหวังนั่งแอบอิง
เธอคือสิ่งสุดท้ายหมายชื่นชู
แต่มองหาไม่เห็นเป็นไฉน
สายลมไล้เสียงแผ่วแ่ว่วข้างหูู
บอกเขาตัดเยื่อใยไม่เอ็นดู
ไม่รับรุ้ความเหงาเหมือนเก่าแล้ว
ดาวอาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
