...มือบรรจง ลงกลอน ตอนแสนเศร้า
น้ำตาเฝ้า ไหลหยด เป็นบทห่วง
จ้องอักษร เขียนคำ นำถอดลวง
หวังออกบ่วง ปมรัก ที่ปักใจ
...บทกลอนนี้ อาจมีภาพ มาฉาบฉวย
เข้าอำนวย ลงกลอน สะท้อนไหว
มีหน้าเธอ ลอยชัด เทียวปัดไกล
ลบยังไง ก็ยังเหลือ เยื่อผูกพัน
...เมื่อทรงจำ ยังปรากฎ ไม่ลดหนี
ทุกนาที เคยให้ ไยแปรผัน
น้ำคำบอก มีเพียงเรา แต่เงาปัน
เธอไล่ฉัน ผลักไส ไม่ไยดี
...เขียนถึงคน เคยรัก พัักอักษร
ให้ใจทอน ความเจ็บ ก่อนเย็บที่-
ทรวงดวงน้อย ซอยขาด บาดฤดี
เกิดแผลพลี ชี้เข้า เฝ้าช้ำเติม
...อยากบอกคน ที่เขียนถึง รำพึงหา
คราบน้ำตา ยังไม่จาง เทียววางเสริม
มองเดือนร้าง ดาวดับ ประทับเจิม
ใจดวงเดิม เพิ่มช้ำ กระหน่ำแทง
...ตัวอักษร ยังมีค่า กว่าว่ารัก
แม้อกหัก ยังเคียงข้าง สร้างคำแฝง
ฝังรู้สึก บันทึกค่า ว่าแสดง
ใช่จำแลง เหมือนใจเจ้า ที่เฝ้าลวง....
ตะวันฉาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
