รอยนาง
ครั้งจำจากพรากลาน้ำตาหลั่ง
ถะโถมถั่งพรั่งพรูลงสู่เบื้อง
ตระกองโลมโจมจิตมิคิดเคือง
หมายปลิดเปลื้องเรื่องช้ำที่กล้ำกลืน
ดั่งปักษาคราบินพลัดถิ่นฝูง
ป่ายางยูงสูงงามกลับคร้ามขืน
ความว้าเหว่เอกาต้องฝ่ายืน
กลั้นสะอื้นฝืนแท้ดวงแดครวญ
คอยวันโบยบินคืนป่าผืนเก่า
รวงรังเนาเหย้าสถิตครุ่นคิดหวน
มาครองเคียงเพียงขวัญรื่นรัญจวน
ให้สิ้นอวลมวลเหงาที่เคล้าเคย
ห้วงเพรงกาลวารผันแม้นสั้นนัก
หมายมั่นจักภักดีพี่เฉลย
ในอ้อมอุ่นกรุ่นรื่นคะครื้นเชย
กระซิบเผยเอ่ยความต่อทรามวัย
ยึดถือคำจำนรรจ์ที่กลั่นถ้อย
สลักร้อยรอยนางแต่ปางไหน
พิไรร่ำคำขานเข้าดาลใจ
อย่ายอมให้ชายอื่นได้ชื่นชม
เยื่อใยรักถักทอต่อผสาน
อาจร้าวรานพานทุกข์ฤๅสุขสม
จงพร้อมรับสรรพแห่งระทม
จักกี่ขมข่มกลั้นอย่าหวั่นตาม
จึงกรองกานท์จารถ้อยเรียงร้อยพจน์
เอื้อนเพียงบทรสหวานบนลานหวาม
เฝ้ารังสรรค์ปันส่งสู่นงราม
แม้นในยามความทุกข์รุกกมล
ปภัสร์
๑๑ มกราคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
