....เสียงโอด....ครวญ....
ซึมไปเลย พิโธ่เอ๋ย เราครั้งนี้
เสียศักดิ์ศรี ไม่มีดี เหมือนครั้งไหน
แอบรักเขา แต่ว่าเขา ไร้เยื่อใย
แม้จากไป เขาก็ไม่ เห็นจะลา
ต้องผิดหวัง เป็นอีกครั้ง ที่นึกท้อ
รักเกิดก่อ ไม่สานต่อ มีปัญหา
เธอเข้าใจ ผิดหรือไร ถึงเย็นชา
เหมือนหลบหน้า สุดขอบฟ้า ไม่เห็นนวล
แสนอาลัย ด้วยดวงใจ สำนึกผิด
ไม่น่าคิด จึงเสียมิตร คร่ำครวญหวล
โอ้เธอจ๋า จงกลับมา โปรดทบทวน
ขออย่าด่วน ปล่อยฉันครวญ คิดถึงเธอ
ผิดไปแล้ว แม่น้องแก้ว พี่ขอโทษ
ขอได้โปรด เธออย่าโกรธ ที่พลั้งเผลอ
ไม่ห้ามใจ แอบหลงใหล รักตัวเกลอ
คนพร่ำเพ้อ แค่อยากเจอ จงหวนคืน
รู้หรือไม่ ว่ามีใคร เฝ้าคิดถึง
นั่งคำนึง ด้วยความซึ้ง จนดึกดื่น
ไฟรักรุม มันแสนกลุ้ม กว่าไฟฟืน
ฉันสะอื้น เพราะข่มขื่น ไปทั้งทรวง
เจ็บยิ่งนัก เธอตัดรัก ในครั้งนี้
ร้าวฤดี ช้ำชีวี อย่างใหญ่หลวง
ที่รักหญิง ล้วนความจริง ใช่หลอกลวง
หัวอกกลวง เจ็บหนักหน่วง ช้ำจนตาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
