ฉันไม่รู้...เริ่มต้นณ หนไหน?
ความเหลวไหลชิงปลื้มลืมตระหนัก
มิเคยคิดถอยล่นไปจนรัก
มันฟูมฟักเงียบเงียบจนเฉียบเย็น
ตื่นก็คิดสายคอยตะบอยหา
ปรารถนาค่ำคืนตื่นมาเห็น
เขียนถึงเธอเพ้อคำ..เพราะจำเป็น
ฝากประเด็นเป็นนัย...ว่าใจมี
การมิเคยได้รับ...กลับไม่โกรธ
โดนคนโปรดเตรียมหน่ายตะกายหนี
ฉันแอบรัก-แอบช้ำแต่โดยดี
จึงไม่มีใครรู้....ชู้ทางใจ.
กลอนบทนี้ฝากถึงเธอ..ถ้าเผลออ่าน
คงไม่ผ่านแทรกกมลของคนไหน?
ไร้สำนวนตรวนล่ามพล่ามถึงใคร?
เขียนลงไปทุกคำ...ด้วยน้ำตา
ฉันไม่รู้...เริ่มต้นณ หนไหน?
จึงเฉไฉไม่อาจปรารถนา
อ่านบทกลอนเธออ้อนเขา...ร้าววิญญา
ทั้งชินชา.ทั้งชอบ.ทั้งลอบครวญ
เป็นบาปหนักยิ่งล้ำเพราะน้ำถ้อย
ทำน้องน้อยหมองไหม้อาลัยหวน
ไถ่โทษได้อย่างไรด้วยไม่ควร
เรื่องทั้งมวลมาคิดเราผิดเอง
อยากให้เธอออกปากพิพากษา
ขอขมาจงอภัยใช่อวดเก่ง
กรรมเราสองสร้างไว้ให้ยำเยง
เหมือนบทเพลงหวานหวานผ่านลอยลม
รุ้เถิดเกิดจากฤดีที่เริ่มต้น
กาพย์กลอนกลอนรรฆค่ามาผสม
ดุจสายสร้อยร้อยใจให้เกลียวกลม
ลอยอารมณ์รืนรสบทกวี
เพราะรับความรักมากจากคนโปรด
เธอไม่โกรธดอกหนาอย่าหน่ายหนี
ด้วยเป้นหนึ่งในใจคอยไยดี
อย่าได้มีน้ำตามาเสียใจ
เมื่ออยู่กับโลกฝันอันโศภิต
เนรมิตทุกทางอย่างสดใส
เราอาจสร้างความฝันอันอำไพ
สร้างหทัยสองดวงห่วงหากัน
ดาวอาชาไนย
[/color][/size]
ทำน้องน้อยหมองไหม้อาลัยหวน
ไถ่โทษได้อย่างไรด้วยไม่ควร
เรื่องทั้งมวลมาคิดเราผิดเอง
อยากให้เธอออกปากพิพากษา
ขอขมาจงอภัยใช่อวดเก่ง
กรรมเราสองสร้างไว้ให้ยำเยง
เหมือนบทเพลงหวานหวานผ่านลอยลม
รุ้เถิดเกิดจากฤดีที่เริ่มต้น
กาพย์กลอนกลอนรรฆค่ามาผสม
ดุจสายสร้อยร้อยใจให้เกลียวกลม
ลอยอารมณ์รืนรสบทกวี
เพราะรับความรักมากจากคนโปรด
เธอไม่โกรธดอกหนาอย่าหน่ายหนี
ด้วยเป้นหนึ่งในใจคอยไยดี
อย่าได้มีน้ำตามาเสียใจ
เมื่ออยู่กับโลกฝันอันโศภิต
เนรมิตทุกทางอย่างสดใส
เราอาจสร้างความฝันอันอำไพ
สร้างหทัยสองดวงห่วงหากัน
ดาวอาชาไนย
[/color][/size]
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
