เหมือนไร้คอนผ่อนซบคาคบหัก
เหมือนไร้ใบปกปักเป็นหลักฐาน
เหมือนป่าแห้งแล้งชัฏเกินทัดทาน
เหมือนร้าวรานยิ่งนักหักใจลา
หรือไร้คอนให้เกาะบินเลาะเรื่อย
หมดแรงเหนื่อยพลัดหลงตรงเคหา
หรือเลือกเกินเมินคอนไม่ย้อนมา
จนน้ำตาคอนเศร้าเฝ้าแต่รอ
จริงหรือไรแก้วลืมเคยปลื้มก่อน
คำเคยวอนอ้อนหาไร้ค่าขอ
เจอคอนใหม่ไหลหลงดงคำยอ
ให้ทดท้อหนอแก้ว..ลืมแล้วนาง
ยังห่วงหารักษาคอนคอยย้อนกลับ
อย่าเลยลับไกลเกินทำเมินหมาง
สุดอาลัยใจเหงาเฝ้ารอทาง
คร่ำครวญครางพลางสะอื้น..กลืนน้ำตา.
เหมือนไร้ใบปกปักเป็นหลักฐาน
เหมือนป่าแห้งแล้งชัฏเกินทัดทาน
เหมือนร้าวรานยิ่งนักหักใจลา
หรือไร้คอนให้เกาะบินเลาะเรื่อย
หมดแรงเหนื่อยพลัดหลงตรงเคหา
หรือเลือกเกินเมินคอนไม่ย้อนมา
จนน้ำตาคอนเศร้าเฝ้าแต่รอ
จริงหรือไรแก้วลืมเคยปลื้มก่อน
คำเคยวอนอ้อนหาไร้ค่าขอ
เจอคอนใหม่ไหลหลงดงคำยอ
ให้ทดท้อหนอแก้ว..ลืมแล้วนาง
ยังห่วงหารักษาคอนคอยย้อนกลับ
อย่าเลยลับไกลเกินทำเมินหมาง
สุดอาลัยใจเหงาเฝ้ารอทาง
คร่ำครวญครางพลางสะอื้น..กลืนน้ำตา.
"บ้านริมโขง"
[/quote]
เหมือนแมกไม้ ไร้ฝน ใบหล่นร่วง
ยามเมื่อดวง-กมล พ้นเคหา
เหมือนมิเหลือ ผู้ใด ในโลกา
เมื่อกานดา ลาลับ มิกลับเรือน
ช้ำมโน โศกา มิซาสร่าง
ความอ้างว้าง หนาวเย็น ที่เป็นเพื่อน
เฝ้าปัดกวาด ห้องหอ รอน้องเยือน
ผ่านกี่เดือน กี่ปี มีแต่ตรม
สุนทรวิทย์