เหตุไฉน ไยประหม่า มิกล้าเอ่ย
ไม่รู้เลย หรือไร ว่าไหลหลง
มิยอมส่ง สายตา ว่าตกลง
ฉันละปลง แท้แท้ แม่เนื้อเย็น
ตาสบตา อย่างจัง เธอยังเฉย
ฉันก็เลย เฉยบ้าง อย่างที่เห็น
ที่ฉันเฉย ก็เพราะว่า เธอชาเย็น
เฉยจึงเป็น กำแพง แห่งสองเรา..
...ยากูซ่า...
หากเฉยแล้ว ใครไหนเล่า เขาจะรู้มัวเฉยอยู่ ใครไหนเล่า เขาจะเห็น
มัวแต่เฉย คงหมดหวัง แม่เนื้อเย็น
เพราะเฉยไง เขาเลยเป็น ดั่งเย็นชา
ถ้าหากรัก เขาจริง อย่านิ่งเฉย
บอกไปเลย กล้าหรือเปล่า ยากูซ่า
บอกให้เขา ได้รับรู้ ด้วยวาจา
ดีกว่ามา นั่งละเมอ เพ้อรำพัน
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
