แสนสงสาร ใจตน บนหม่นไหม้
น้ำใสใส ไหลออก บอกร้าวฉาน
จากดวงตา มืดหม่น อนธกาน
รู้เมื่อวาน ตรอมทุกข์ เจ็บจุกตรม
ตัดใจลา อาลัย ขอไปจาก
ทั้งไม่อยาก จากไกล ฝืนใจข่ม
รักหลุดลอย คล้อยเคลื่อน เลือนลับจม
ฝันสุขสม พลันสร่าง ต้องร้างลา
วันสุดท้าย หมายลา ว่าจำพลัด
ฝืนใจตัด รักล้น เลิกค้นหา
แผลใจฉัน มันใหญ่ เหลือใส่ยา
แม้รักษา ฤาหาย สลายลง
ขอลาแล้ว ลาก่อน ด้วยกลอนนี้
แม้นคนดี มาอ่าน เพราะผ่านหลง
ขอลืมฉัน สิ้นซะ นะอนงค์
ฉันก็คง ขอลืม เลิกปลื้มนวล
ไปครั้งนี้ มิมี ที่กลับแล้ว
ไร้วี่แวว ความรัก ว่าจักหวล
เราต่างกัน ฉันเธอ เพ้อรัญจวน
ก็สมควร ต้องจร สะท้อนใจ
ขออำลา อาลัย ไปไม่กลับ
ด้วยใจยับเยินแท้ สุดแก้ไข
เสียใจบ้าง เหมือนกัน วันต้องไป
รักเท่าไร จำสุดฝืน คืนบอกลา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
