กอบก่ายเกี่ยวเหนี่ยวรั้งวังวนชีวิต
ดุจไร้สิทธิ์คิดทำตามใจฝัน
จะกฏเกณฑ์เส้นอะไรของใครกัน
ฤาเพียงฉันปันแบ่งแย่งใครมา
มรสุมรุมเร้าดูเศร้าสร้อย
หนึ่งหลุดลอยปล่อยห้วงคล้ายห่วงหา
บ้างช่างยิ้มอิ่มสุขทุกเวลา
แววนัยตาบ้างล้าอ่อนดุจซ่อนใคร
เริ่มที่ใดหยุดที่ใดในหนึ่งภพ
เส้นบรรจบจบระหว่างทางเส้นไหน
จะต้องร้าวก้าวเดินเผชิญอะไร
จึงหยุดใจหยุดไว้ในวังวน. . .
ดุจไร้สิทธิ์คิดทำตามใจฝัน
จะกฏเกณฑ์เส้นอะไรของใครกัน
ฤาเพียงฉันปันแบ่งแย่งใครมา
มรสุมรุมเร้าดูเศร้าสร้อย
หนึ่งหลุดลอยปล่อยห้วงคล้ายห่วงหา
บ้างช่างยิ้มอิ่มสุขทุกเวลา
แววนัยตาบ้างล้าอ่อนดุจซ่อนใคร
เริ่มที่ใดหยุดที่ใดในหนึ่งภพ
เส้นบรรจบจบระหว่างทางเส้นไหน
จะต้องร้าวก้าวเดินเผชิญอะไร
จึงหยุดใจหยุดไว้ในวังวน. . .
ระเบียงริ้วทิวสนบนผืนผา
โขดหินนานาประการที่ผ่านพ้น
สายลำธารซ่านไหลในกมล
โคลนเลอะจนหม่นหมองทั้งสองเรา
ยิ้มรับลายสายทางระหว่างนั้น
เกาะเกี่ยวกันฟันฟ่าในป่าเขา
มือยังแน่นแก่นยังแนบแอบแสงเงา
เสียงของเจ้าเคล้าคล้องก้องพงพรรณ
บนจุดหมายสายทางกลางสายหมอก
ริ้วระรอกหยอกเล่นดังเช่นฝัน
อรุณงามยามเช้าเข้าสู่วัน
สุริยันนั้นยังช้ากว่าพวกเรา. . .
โขดหินนานาประการที่ผ่านพ้น
สายลำธารซ่านไหลในกมล
โคลนเลอะจนหม่นหมองทั้งสองเรา
ยิ้มรับลายสายทางระหว่างนั้น
เกาะเกี่ยวกันฟันฟ่าในป่าเขา
มือยังแน่นแก่นยังแนบแอบแสงเงา
เสียงของเจ้าเคล้าคล้องก้องพงพรรณ
บนจุดหมายสายทางกลางสายหมอก
ริ้วระรอกหยอกเล่นดังเช่นฝัน
อรุณงามยามเช้าเข้าสู่วัน
สุริยันนั้นยังช้ากว่าพวกเรา. . .
เหม่อมองนอกหน้าต่าง
มีเพียงเส้นความห่าง. .ที่ขวางเราเอาไว้
ที่รุ้งปลายนภา ริมขอบฟ้า ฉันห่วงใย
อยากรู้ทุกความเป็นไป. .ของเธอ
ส่ ง มั น ก ลั บ ม า บ้ า ง
ข่าวคราวของคนห่างร้างกลัวพลั้งเผลอ
ทุกคืนที่ดาวเกลื่อนฟ้า คืนที่ความห่วงหาไม่มาเจอ
รู้ไว้นะคิดถึงเธอ. .แทบขาดใจ
เธอเป็นเหมือนฉันหรือเปล่า
ค่ำคืนที่เหน็บหนาวแต่ความร้อนผ่าวกลับมาใกล้
ขอแค่เธอคงมั่น อยากได้ยินว่ารักกันนะคนไกล
เรายังมีกันอยู่ใช่ไหม ทุกอณูของหัวใจ ถามมา
ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือ "กวี"
แต่รู้สึกว่าคำคำนี้ ค่อนข้างยิ่งใหญ่
ซึ่งรวมถึงบทกลอนอันเพราะล้ำ อำไพ
ที่จัดว่าเป็นหนึ่งใน บทกวี
บนเส้นสายลายทางระหว่างคิด
นิรมิตรจิตสรรค์นับพันวิถี
เป็นร้อยกรองคล้องร้อยแก้วแนววลี
ดั่งแสงสีที่เรืองรองของดวงจันทร์
ล้านสลักอักษรกลอนกลบท
วิจิตรไปหมดจรดฟ้าดุจคราฝัน
เป็นหยดน้ำฉ่ำสาย เป็นแสงพรายระหว่างวัน
เป็นคำยาวคำสั้น. . .ที่หลายท่านเรียกกวี. . .
มีเพียงเส้นความห่าง. .ที่ขวางเราเอาไว้
ที่รุ้งปลายนภา ริมขอบฟ้า ฉันห่วงใย
อยากรู้ทุกความเป็นไป. .ของเธอ
ส่ ง มั น ก ลั บ ม า บ้ า ง
ข่าวคราวของคนห่างร้างกลัวพลั้งเผลอ
ทุกคืนที่ดาวเกลื่อนฟ้า คืนที่ความห่วงหาไม่มาเจอ
รู้ไว้นะคิดถึงเธอ. .แทบขาดใจ
เธอเป็นเหมือนฉันหรือเปล่า
ค่ำคืนที่เหน็บหนาวแต่ความร้อนผ่าวกลับมาใกล้
ขอแค่เธอคงมั่น อยากได้ยินว่ารักกันนะคนไกล
เรายังมีกันอยู่ใช่ไหม ทุกอณูของหัวใจ ถามมา
ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือ "กวี"
แต่รู้สึกว่าคำคำนี้ ค่อนข้างยิ่งใหญ่
ซึ่งรวมถึงบทกลอนอันเพราะล้ำ อำไพ
ที่จัดว่าเป็นหนึ่งใน บทกวี
บนเส้นสายลายทางระหว่างคิด
นิรมิตรจิตสรรค์นับพันวิถี
เป็นร้อยกรองคล้องร้อยแก้วแนววลี
ดั่งแสงสีที่เรืองรองของดวงจันทร์
ล้านสลักอักษรกลอนกลบท
วิจิตรไปหมดจรดฟ้าดุจคราฝัน
เป็นหยดน้ำฉ่ำสาย เป็นแสงพรายระหว่างวัน
เป็นคำยาวคำสั้น. . .ที่หลายท่านเรียกกวี. . .
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
