รึเว้นว่าง..หว่างดาว..ที่พราวฟ้า
ขอดวงตา..วิไล..ได้ไหมหนอ
ชายคนหนึ่ง..รักซึ้ง..จึ่งเฝ้ารอ
จะไม่ท้อ..คอยเธอ..เพ้อคนเดียว
✿
ฝากสายลม ห่มเหงา เคล้าเศร้าแสน
แม้นเมืองแมน มากผู้ ดูโดดเดี่ยว
ดั่งฟากฟ้า ไร้ค่า กระไรเชียว
เพราะเปล่าเปลี่ยว จันทรา น่าเสียดาย
✿
ยามค่ำคืน ฝืนยิ้ม ที่ริมฟ้า
ทั้งน้ำตา พรั่งพรู ถึงคู่หมาย
คิดประจักษ์ ที่รัก นักมากมาย
จิตละม้าย คล้ายขาด เข้าบาดทรวง
✿
ยังจดจำ คำหวาน เคยสานฝัน
สองเรานั้น สรรสร้าง วิมานห้วง
คอยประโลม โฉมเจ้า เฝ้าแดดวง
แสนสุดห่วง กานดา ที่ลาไกล
✿
จึงมาร้อย ถ้อยเสียง เคียงอักษร
เข้าอ้อนวอน สาวน้อย แก้มพลอยใส
มากระชิด สนิทเนื้อ เจือในใจ
หนุ่มละไม ขออยู่ เป็นคู่นาง
✿ ◕ พ่อค้าพเนจร ◕
๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๕
กระชับช่วง ห้วงใจ ให้พอเหมาะ
ไว้ฉอเลาะ เกาะแกะ แทะเล็มบ้าง
เพื่อเตือนย้ำ สัมพันธ์ อันเบาบาง
ก่อนจืดจาง ร้างรา ไปกว่านี้
เยื่อใยเริ่ม ร่อยหรอ ส่อพินาศ
นั้นเพราะขาด ทั้งแก๊ส แบตเตอรี่
จำเป็นต้อง บรรจง ส่งวจี
เติมไมตรี เรียกฟื้น คืนกลับมา
สุนทรวิทย์
ไว้ฉอเลาะ เกาะแกะ แทะเล็มบ้าง
เพื่อเตือนย้ำ สัมพันธ์ อันเบาบาง
ก่อนจืดจาง ร้างรา ไปกว่านี้
เยื่อใยเริ่ม ร่อยหรอ ส่อพินาศ
นั้นเพราะขาด ทั้งแก๊ส แบตเตอรี่
จำเป็นต้อง บรรจง ส่งวจี
เติมไมตรี เรียกฟื้น คืนกลับมา
สุนทรวิทย์