ดอกไม้สีเทากับเงาฝน
…..
เสียงลมฝนต้นไม้ ไหวใบหญ้า
คุ้นเคยกับสายตา เวลาดึก
สัมผัสผิวริ้วโรย โดยสำนึก
ราวจารึกความหนาว อันร้าวราน
…..
ในคืนที่ฝนตก นั่งสบเงา
เพียงดอกไม้สีเทา ที่เฝ้าหว่าน
จนเป็นเรื่องความเชื่อ แต่เมื่อวาน
พร้อมผลิบานหมองหม่น หล่นจากรวง
…..
พอมาถึงวันหนึ่ง ซึ่งพลัดพราก
จำต้องจากความหวัง แต่ยังห่วง
กลายเป็นเมฆความฝัน มากลั่นทรวง
ท่ามกลางปวงหยดน้ำ ข้างกำแพง
…..
ฝนกระเซ็นเย็นพร่า พรมทาพื้น
สะดุดคืนหงอยเหงา ที่เว้าแหว่ง
เห็นดวงดาวไกลลิบ กระพริบแดง
สลักแสงแห่งรัก กล่าวทักทาย
…..
บางส่วนเริ่มเหี่ยวเฉา เมื่อเขาจาก
เหลือเพียงซากแตกหัก รักสลาย
ดอกไม้เริ่มโรยรา น้ำตาพราย
ฝนเดียวดายหายนิ่ง ทอดทิ้งเงา!
…..
ภาพจาก oknation.net
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
