ประหนึ่งรักถักทอไม่ต่อแต้ม
ดั่งแรกแย้มแซมคำเจียนช้ำหงอย
ประดั่งลมพรมพ่านกาลล่วงลอย
ตัวข้าพลอยสร้อยเศร้าเฉาอ่อนเพลีย
ดั่งผกาดาดาษลมปราดร่วง
แย้มกลับควงปวงมาลย์พาลร่วงเสีย
ก่อนแอร่มแย้มหนึ่งผึ้งคลอเคลีย
เหมือนดั่งเจียระไนใสแวววาว
กลิ่นหอมชื่นดื่นดาษพิลาศจิต
คราเพ่งพิศพากลีบประทีปขาว
กลิ่นจรุงฟุ้งหอมดอมจราว
ทุกทีคราวผาวรอนหอมจรจาง
ก่อนเจ้านวลชวนหอมดอมพฤกษา
กลางพนาป่าพงลงเก็บจนสาง
ผกามาศกลาดเกลื่อนจนเบือนทาง
ดั่งอำพรางทางทุกข์แสร้งสุขไป
นวลจำจากพรากจิตพินิจเศร้า
อาวรณ์เหงาเฝ้าร่ำไห้พร่ำหวั่นไหว
สะอื้นร่ำพร่ำเพ้อละเมอไกล
ความสุขใสไซร้ไปเหมือนในทางจร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
