[/u
คงเหมือนข้าว คอยเคียว รอเกี่ยวเก็บ
ทนหนาวเหน็บ หัวใจ ไห้ถวิล
ถึงกู่เกิน เอิ้นไป ใครหนอยิน
เขาคงสิ้น สวาท ตัดขาดเธอ
ที่ฮาเฮ เร่มา ล้วนขาเก่า
ที่คอยเฝ้า พาเหียร เพียรเสนอ
ก็เสี่ยวิทย์ ศิษย์พี่ ที่เลิศเลอ
ออกบ้าเบลอ ซาบซ่า ค้างอารมณ์
ก่อนเพียงก้าว สาวมา สล่าผิน
ออกจากถิ่น หางดง ลงประสม
เป็นศิษย์น้อง ของข้า ล่าปูพรม
ยิงถล่ม โรมรัน กันวุ่นวาย
เจ้าหวังนัก รักแท้ ช่วยแปรปรับ
แทนโศกสับ เวียนหมุน เศร้าสูญหาย
เจอศิษย์พี่ ศิษย์น้อง ทั้งสองชาย
ต่างให้ร้าย เททุ่ม ตะลุมบอน
ปล่อยน้องพี่ ตีกัน พันทองจ๋า
โปรดตั้งหน้า ฟังวจี รพีฯก่อน
รักคนกลาง อย่างนี้ ดีแน่นอน
เราแต่งกลอน ฟ้อนรำ ทำเอิงเอย
รพีกาญจน์ 59
ยินคำพี่ ระพีฯ มีใจชื้น
ผวาตื่น ตระหนก นะอกเอ๋ย
จะแต่งกลอน อ้อนกัน ทุกวันเลย
ทำนิ่งเฉย เรื่องเก่า เรารู้กัน
ทั้งสล่า ป๋าสุนทรฯ อ้อนตลอด
น้องเลยดอด มาหา ระพีฯ นั่น
เป็นคนกลาง แอบกิน อย่างเมามัน
หลอกให้สอง คนนั้น ห้ำหั่นไป
กว่าจะรู้ สึกตัว คงมัวหมอง
น้องพันทอง เป็นของ ระพีฯได้
ทั้งสล่า สุนทรวิทย์ หมดสิทธิ์ ใจ
นอนร้องให้ แงแง แพ้ ระพีฯ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
