“ใครคนหนึ่ง”
เพียงรินร้อย ถ้อยรัก ในอักษร
วางเรียงกลอน อ้อนฝัน ผ่านมาหา
กลับกลายเป็น ผูกพัน เมื่อนานมา
ทั้งไม่เคย คบหา สัญญาใด
ความรู้สึก ตรึกใน ให้แสนห่วง
คราอ่านกลอนเศร้าทรวง ช่วงอ่อนไหว
รู้ด้วยซึ่ง อักษร กลอนพาไป
สัมผัสใน ใจหน่วง ห่วงกังวล
เขาเป็นใคร ไม่รู้ ผู้ไม่เห็น
แต่เขาเป็น เพื่อนฉันวันสับสน
ส่งสำนวน ยวนเย้า เฝ้าเปรอปรน
ทั้งไม่เคย ได้ยล คนไกลตัว
ร้อยลำนำ คำเล่า เฝ้าคิดถึง
ใครคนหนึ่ง แฝงเงา เศร้าสลัว
แทนสำเนียง เรียงร่ายไปพันพัว
ด้วยว่ากลัว สัมพันธ์ ถึงวันลา..
“สุนันยา”
ใครคนหนึ่ง คนนั้น ที่ฝันถึง
คงเป็นหนึ่ง ในทรวง ดวงยิหวา
พรหมลิขิต อุปถัมภ์ ชักนำมา
ให้เป็นคู่ ชีวา สิ้นอาดูร
จงไขว่คว้า อิงแอบ ไว้แนบอก
ความวิตก หมกไหม้ อาจคลายสูญ
ได้มีคู่ จุนเจือ ร่วมเกื้อกูล
สุขไพบูลย์ พร้อมพรั่ง ดั่งจำนง