“ใครคนหนึ่ง”
เพียงรินร้อย ถ้อยรัก ในอักษร
วางเรียงกลอน อ้อนฝัน ผ่านมาหา
กลับกลายเป็น ผูกพัน เมื่อนานมา
ทั้งไม่เคย คบหา สัญญาใด
ความรู้สึก ตรึกใน ให้แสนห่วง
คราอ่านกลอนเศร้าทรวง ช่วงอ่อนไหว
รู้ด้วยซึ่ง อักษร กลอนพาไป
สัมผัสใน ใจหน่วง ห่วงกังวล
เขาเป็นใคร ไม่รู้ ผู้ไม่เห็น
แต่เขาเป็น เพื่อนฉันวันสับสน
ส่งสำนวน ยวนเย้า เฝ้าเปรอปรน
ทั้งไม่เคย ได้ยล คนไกลตัว
ร้อยลำนำ คำเล่า เฝ้าคิดถึง
ใครคนหนึ่ง แฝงเงา เศร้าสลัว
แทนสำเนียง เรียงร่ายไปพันพัว
ด้วยว่ากลัว สัมพันธ์ ถึงวันลา..
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
