.jpg)
"๐๖.๖๐ น.!"
๐ ตะวันแดงแยงตาผ่านหน้าต่าง
ทะลุม่านบางบางที่ขวางกั้น
ปลุกให้ตื่นตามแรงแสงตะวัน
และตื่นจากความฝันอันรัญจวน
๐ ค่อยค่อยคว้าหมอนข้างออกห่างจิต
เพราะเผลอคิดถึงคนจนผันผวน
กอดกระชับหลับชมผสมครวญ
คล้ายเนื้อนวลนอนคู่อยู่ทั้งคืน
๐ เลิกผ้าห่มจากกายหมายลุกนั่ง
มองอีกฝั่งที่นอนเหมือนอ้อนฝืน
ภาพของเธอกอดรั้ง..ครั้งจะยืน
จนล้มครืนกอดกลับ..ยังจับใจ
๐ บัดเดี่ยวนี้ว่างเปล่าจนเหงาเงียบ
ไร้แม้เสียงแหลมเฉียบเคยเลียบใกล้
ศูนย์หกจุดหกศูนย์อาดูรใด
หรือจะเท่า..เหงา..ใน..เวลานี้
๐ จำสลัดความคิดที่ติดหน้า
เจ็ดโมงกว่าแล้วนั่นจันทร์ดาวหนี
แต่ไฉนภาพแก้มยังแจ่มดี
หรือเพราะนี่..คือมโน..แห่งโซ่รัก!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
