...............................
มันเป็นเพียงอารมณ์ที่บ่มทับ
ให้เจ้าจับมาแปรแลใหม่หนา
ให้มันเลื่อนไหล่เล่นเช่นธารา
นำเหงาพาลื่นไหลใส่กวี
............................
"บ้านริมโขง"
เพียงเพราะเหงา ...โรมรัน.. ให้หวั่นไหว
ทั้งที่ใจ....เคยนิ่ง..ไร้สิ่งหวัง
บ่ได้เพ้อ..เพียงระบาย..ให้เพื่อนฟัง
ก่อนพลัง..แห่งเหงา..เข้าครอบใจ
จึ่งระบาย..ใส่กลอน..มาอ้อนเพื่อน
ได้มาเยือน..สักนิด...คิดถึงไหม
เมื่อความเหงา..ครอบงำ..ยากทำใจ
เผลอหวั่นไหว..พรรณนา..ภาษากลอน
ก็เป็นแค่..ปุถุชน...คนธรรมดา
ความเหว่ว้า..จึงคร่าใจ..สายสมร
บ่ได้หลั่ง..น้ำตา...อย่าตัดรอน
แค่มาอ้อน..ให้คลายเหงา..เท่านั้นเอง
กระต่าย
มาอ้อนให้ คนใกล้ฟัง ก็ยังดี
เพราะยังมี ที่ระบาย คลายความเซง
หากเก็บไว้ ให้มันหนัก ฟักบ่มเถง
ต้องเท้งเต้ง เก็งต้องไป ใน ร . พ. (โรงพยาบาลบ้า)
สิงขร
[/color]เพราะยังมี ที่ระบาย คลายความเซง
หากเก็บไว้ ให้มันหนัก ฟักบ่มเถง
ต้องเท้งเต้ง เก็งต้องไป ใน ร . พ. (โรงพยาบาลบ้า)
สิงขร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
