๐ ซ่อนรอยยิ้มพริ้มพรายละม้ายเศร้า
ภายใต้เงาแห่งรักอันหนักหน่วง
เผยแต่เพียงความชาอุราดวง
ให้รักลวงรู้ว่า..น้ำตาริน
๐ มิฝืนเก็บเจ็บช้ำให้ซ้ำเก่า
ด้วยอกเราเริ่มกร่อนดั่งก้อนหิน
ถูกน้ำเศร้าเข้าเซาะเกาะกัดกิน
ไม่เหลือสิ้นชิ้นดี..อย่างที่เคย
๐ ต้องพยุงหัวใจให้ยืนสู้
อย่าคุดคู้จับเจ่าเข่าเขนย
รองน้ำตาใส่ถังตั้งไว้เลย
แล้วนิ่งเฉยเฉือนทิ้ง..สิ่งบั่นทอน
๐ เก็บไว้เพียงบทเรียนเพียรระลึก
มโนนึกบรรจุอนุสรณ์
ปล่อยความจริงผ่านหน้าอย่าอาวรณ์
เผยยิ้มซ่อนออกไป..อย่าได้ซม....
อยากทำใจ ได้ดั่ง ที่หวังไว้
กลับสุดหักผลักไส หทัยขม
รอยอดีต กรีดย้ำ ความระทม
เกิดเป็นปม ห่มห่อ แทบท้อใจ
ตั้งสติ ริเริ่ม ต่อเติมฝัน
ช้ำจาบัลย์ซุกซ่อน ทั้งอ่อนไหว
ยิ้มที่แย้ม แต้มเหงา ร้าวเกินใคร
เก็บเร้นใน ห้วงลึก ตรึกดวงแด
เมื่อถึงวัน ผันผาย ในชีวิต
ให้รู้คิด พิศเพ่ง เล็งดวงแข
มุ่งหมายวัน ฝันจริง สิ่งเปลี่ยนแปร
แสงเคยเศร้า เหลือบแล ไม่แพ้จันทร์
จะยิ้มแย้ม แก้มใสไร้รอยเปื้อน
เพื่อลบเลือน รอยช้ำ ยามโศกศัลย์
เมื่อแกร่งพอ ท้อทับ จะรับมัน
ช่วยเป็นแรง ผลักดัน ต้านเงาตรม
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
