ยิ้ม ที่ เปื้อนน้ำตา
ฉีกรอยยิ้ม พริ้มพราย ไว้บนหน้า
เปล่งสำเนียง วาจา ว่าสดใส
สวมชุดงาม นำเพิ่ม แต่งเติมไป
เพริศพริ้งพราว วิไล ในกานดา
มีใครรู้ ใจเจ้า โอ้สาวเอย
เธอชอกช้ำ สุดเปรย จะเอ่ยหา
ในรอยยิ้ม ซ่อนเจ็บ เก็บน้ำตา
ทุกข์ระทม ถมถา แสนอาดูร
ด้วยสองมือ หนึ่งใจ หมายฟันฝ่า
อุปสรรคนานา คราสิ้นสูญ
หวังเพียงพบ พรฟ้า มาเกื้อกูล
โชคจำรูญ หนุนเนื่อง ได้เฟื่องฟู
โอ้..อกเอ๋ย ชีวิต ลิขิตไหน
จะมีไหม ฤดี มิอดสู
มาซับเศร้า น้ำตา คราพร่างพรู
ยืนหยัดอยู่ ไกลห่าง ทางระทม
หน้าเปื้อนยิ้ม ซ่อนเจ็บ ที่เหน็บหนาว
เป็นรอยร้าว ไร้ชื่น มากขื่นขม
สร้างชีวิต ด้วยมาน ที่ซานซม
ปิดเส้นปม ชีวิน ที่ภินท์พัง
ต้องเสแสร้ง แกล้งทำ เป็นฉ่ำชื่น
แท้กล้ำกลืน ยากที่ จะมีหวัง
อยากลับหาย ไกลสิ่ง น่าชิงชัง
แต่สุดยั้ง ภาระปลด สลดทรวง..
"สุนันยา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
