...............................
มันเป็นเพียงอารมณ์ที่บ่มทับ
ให้เจ้าจับมาแปรแลใหม่หนา
ให้มันเลื่อนไหล่เล่นเช่นธารา
นำเหงาพาลื่นไหลใส่กวี
............................
"บ้านริมโขง"
เพียงเพราะเหงา ...โรมรัน.. ให้หวั่นไหว
ทั้งที่ใจ....เคยนิ่ง..ไร้สิ่งหวัง
บ่ได้เพ้อ..เพียงระบาย..ให้เพื่อนฟัง
ก่อนพลัง..แห่งเหงา..เข้าครอบใจ
จึ่งระบาย..ใส่กลอน..มาอ้อนเพื่อน
ได้มาเยือน..สักนิด...คิดถึงไหม
เมื่อความเหงา..ครอบงำ..ยากทำใจ
เผลอหวั่นไหว..พรรณนา..ภาษากลอน
ก็เป็นแค่..ปุถุชน...คนธรรมดา
ความเหว่ว้า..จึงคร่าใจ..สายสมร
บ่ได้หลั่ง..น้ำตา...อย่าตัดรอน
แค่มาอ้อน..ให้คลายเหงา..เท่านั้นเอง
กระต่าย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
