[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

"ช่วยรำพึง ไม่พากย์นะ"


รำพันถึง รำพึงเศร้า เมื่อคราวโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้สับสน
บทชีวิต ลิขิตฟ้า ชะตาตน
คงเวียนวน ด้วยหวัง สร้างชีวิน

สองไหล่แบก ภาระ นำพาชีพ
เหมือนถูกบีบ ให้ตรม ถมไม่สิ้น
ผงเข้าตา ยากออก ชอกช้ำจินต์
โอ้อกเอ๋ย เศษดิน แทบสิ้นใจ

ร้อยลำนำร่ำระบาย ใจกดเก็บ
สุดแสนเจ็บ เหน็บทรวง ช่วงอ่อนไหว
ใช่เรียกร้อง ใครสน แค่บ่นไป
ปลดเปลื้องใน อารมณ์ ตรมระอา

ให้อักษร เป็นยารักษาจิต
ที่ถูกพิษ ร้าวรอน นอนผวา
สงสารใจ หนาวเหน็บ เจ็บเรื่อยมา
ไม่รู้ว่า วันไหน ได้พ้นทาง

บ่วงชีวิต ติดตรึง ยากดึงหลุด
บ่วงใจสุด ยากให้ ใครสะสาง
บ่วงคล้องคอ ใช่น้อย ยากปล่อยวาง
เมื่ออ้างว้าง วางกลอน อ้อนระบาย...

“สุนันยา”

เพื่อนำพาฝ่าพ้นทนต่อสู้
ยามยั้งอยู่หมู่คนบนเป้าหมาย
ก็เพียงเพื่อเลี้ยงตนให้พ้นตาย
ก่อนวางวายสายทาง..คือสร้างตัว

หากมากล้นบนวิธีที่เลือกสรร
แตกต่างกันตามถนัดเข้าจัดขั้ว
ตามบุญกรรมนำมาคราเมามัว
ตามดีชั่วแต่งเติมเสริมปัญญา

ต้องยอมรับกับบุพเพที่เสสม
ต้องยอมตรมขมขาดพลาดปัญหา
ต้องดิ้นรนพ้นภัยใดรุมมา
ต้องฟันฝ่าให้ผ่านต้านระทม

นี่ล่ะหรือ  ชีวิต ยามคิดอยู่
ที่ทุกผู้รู้หวังยั้งสุขสม
จากลืมตาจนหลับตา..คราสิ้นลม
ล้วนคือปมชีวิตคนคิดครวญ

สุขสบายเป้าหมายคล้ายกันทั่ว
ความหวาดกลัวลำบากมากปั่นป่วน
สารพันหวั่นไหวในกระบวน
บนสำนวนชวนชื่นยังลื่นเลย

ทุกชีวิต มีบ่วงคอยห่วงหา
ถูกจัดมาทุกผู้อยู่เฉลย
บ่วงคือวง ชีวิต ให้ชิดเชย
จงคุ้นเคยกับบ่วง..อย่าลวงตน.

"บ้านริมโขง"