๐ ลมส่าคนหลายใจ ๐
...สายลมหนาว พัดดอกจาน ที่บานร่วง
ดั่งถามทวง สัญญา เมื่อครามั่น
ลืมหรือยัง ฝั่งใจ เมื่อไกลกัน
ฤาแปรผัน ปันลม แก้ปมเลือน
...เสียงหรีดริ้ว ทิวไม้ คล้ายบอกเหตุ
หรือขอบเขต ใจเรา เขาคอยเฉือน
คำสัญญา ลมแผ่ว ส่งแววเตือน
เข้ามาเยือน เรือนใจ ก่อนไกลนาง
...สายลมส่า ว่าแปรเปลื่ยน สังเวียนรัก
ถูกเขาหัก ผลักไส ไล่ออกห่าง
น้ำตาเอ๋ย เกยแก้ม เข้าแต้มวาง
รินลงทาง คนช้ำ กระหน่ำมา
...ดั่งคมกริช ทิ่มแทง แฝงน้ำกรด
เทียวไหลหยด ทุกคืน ยืนห่วงหา
ยิ้มกับความ แพ้พ่าย ที่ชายลา
ด้วยฤทธา ศรรัก ที่หักใจ
...สิ้นลมหนาว คราวเจ็บ ก่อนเก็บฝัน
ความผูกพัน ปล่อยวาง อย่างหวั่นไหว
สายลมเอ๋ย เคยมีเรา เป็นเงาใจ
เหลืออาลัย ฝากสลาย สายลมครวญ
...เอาดอกจาน ลารัก ที่หักโค่น
ใจที่โดน กรีดแผล แผ่รอยข่วน
ความหม่นไหม้ ไล่รุก เข้าปลุกทวน
เสียงรัญจวน เรียกหา ฝ่าลมไป
...ฝากพี่ยา อย่าคืนกลับ นับจากนี้
ร้าวฤดี แค่เจ็บ เก็บอ่อนไหว
มินานดอก บอบช้ำ ที่ย้ำใจ
เยื่ออาลัย ใส่ดอกจาน ทานลมลวง...
...(ผญา) อ้ายเอ๋ย...คั่นลมส่าเขาเว้าก็ซางเขาถ่ออ้าย
คั่นบ่มักน้องผูฮ้ายกะอย่าเมือมาเฮือนฮ่วม...ไห่ตะเว่นแสงย้อยลอยดับกับใจอ้ายเด้อ...วาซันแหลว...
ตะวันฉาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
