กระต่ายเหงา เศร้านัก ที่รักแข
สูงสุดฟ้า ตาแล ซึ่งแขไข
ได้เพียงจ้อง มองแสงนวล เย้ายวนใจ
สุขฤทัย ไหนเทียบ มาเปรียบปาน
แม้กระต่าย ใคร่ครวญ ถึงนวลแข
เกินตาแล นักหนา ยังกล้าหาญ
น่าพิกล เหนื่อยหน่าย เหล่าชายชาญ
มิเคยผ่าน กัลยา สุดน่าอาย.../
บูรพาท่าพระจันทร์
สูงสุดฟ้า ตาแล ซึ่งแขไข
ได้เพียงจ้อง มองแสงนวล เย้ายวนใจ
สุขฤทัย ไหนเทียบ มาเปรียบปาน
แม้กระต่าย ใคร่ครวญ ถึงนวลแข
เกินตาแล นักหนา ยังกล้าหาญ
น่าพิกล เหนื่อยหน่าย เหล่าชายชาญ
มิเคยผ่าน กัลยา สุดน่าอาย.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ฉันต่ำต้อย ยากไร้ ได้แต่ฝัน
ปองผูกพัน ต่อโสม คือโฉมฉาย
ห่วงพะวง งงงวย ด้วยงมงาย
เหมือนกระต่าย หมายจันทร์ อับปัญญา
จ้องมองเขา ข้างเดียว เปลี่ยวดวงจิต
มิมีสิทธิ์ สมมาด ปรารถนา
เก็บความช้ำ ซ่อนไว้ ในอุรา
กินน้ำตา หดหู่ อยู่เดียวดาย