คงเป็นอีก หนึ่งวัน ที่ฉันเหงา
มีเพียงเรา ผู้เดียว เที่ยวมองหา
เหมือนความเหงา เข้าซุก จุกวิญญา
ซึ่งผ่านมา สู่ใจ มิได้เชิญ
อกคนคอย น้อยใจ เขาไม่รัก
ต้องห้ามหัก รักร้าง เขาห่างเหิน
เขาคงเห็น เราล้วน เป็นส่วนเกิน
จึงหมางเมิน ตัดเยื่อ ไม่เหลือใย
เจ็บแค่นี้ พอทน ของคนเศร้า
ปล่อยความเหงา เข้ามา เหมือนบ่าไหล
เดี๋ยวความเหงา ไม่นาน ก็ผ่านไป
พร้อมกับใจ ดวงนี้ ที่เฝ้าคอย