บ้านก๋ง ตั้งอยู่ใกล้ๆวัด ข้างหน้าเปิดเป็นร้านขายส่งของต่างๆ มีทั้งข้าวสาร ถ่านหุงข้าว น้ำปลา น้ำตาล ขนม น้ำหวาน....
ด้านหนึ่ง อี๊ น้องของแม่ เปิดเป็นร้านตัดเสื้อ อีกด้านหนึ่งเปิดเป็นร้านกาแฟสตาร์บัค..(แซมพูดเล่น..)
ร้านกาแฟของก๋ง มียายเป็น CEO , มีกู๋คนหนึ่งเป็นผู้จัดการ....
ภายในร้านกาแฟของก๋ง จะมีบรรยากาศที่คึกคัก ตั้งแต่เช้าตรู่ยันดึก...มีโต๊ะกลมๆ และเก้าอี้แบบไม่มีที่พิงตั้งอยู่รอบโต๊ะ
โต๊ะแบบนี้มีอยู่หลายตัว เช้าๆ ก็จะมีคนมานั่ง สั่งกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์ โขกหมากรุก และคุยกันเรื่องสัพเพเหระ..
ถัดร้านกาแฟเข้าไปหน่อย ก๋งให้คนมาเช่าทำร้านตัดผมผู้ชาย...ใครๆ ก็เรียกช่างตัดผมคนนั้นว่า "อาบำรุง"
หลังบ้านของก๋งเป็นโรงคั่วกาแฟ แซมไม่ทราบว่า ก๋งสั่งเม็ดกาแฟมาจากไหน มาอย่างไร ...
จะมีเตาคั่วกาแฟขนาดยักษ์ และมีเครื่องบดกาแฟ...ร้านค้าย่อย ก็จะมารับกาแฟสดจากก๋งไปขาย...
นอก จากที่ร้านของก๋งจะส่งกาแฟสด, เป็นโรงส่งน้ำแข็ง....แล้วยังผลิตน้ำหวานที่มีรสชาดต่างๆ เช่นน้ำแดงกลิ่นมะลิ น้ำเขียวกลิ่นผลไม้ น้ำหวานกลิ่นสัปปะรด
บรรจุขวดขายส่งอีกด้วย...
ไม่น่าแปลกใจเลยนะว่า ที่แซมมีความขยันจนเกินเหตุ ก็เพราะมี DNA ของก๋งนี่เอง..
ด้านที่เป็นร้านกาแฟนี่ ติดกับศาลาท่าน้ำของวัดใหญ่แห่งหนึ่งของหมู่บ้าน...
และที่ศาลาท่าน้ำนี่เอง ก็มีใครคนหนึ่ง ที่มีชื่อเสียงมาก....
ไม่มีใครแถวๆนั้นจะไม่รู้จัก "ตาไปล่บ้า..."
ตาไปล่ มาเมื่อไหร่ ไปเมื่อไหร่ แซมก็ไม่ทราบ..
รู้แต่ว่า เมื่อแซมจำความได้ ตาไปล่ก็อยู่ที่ศาลานั่นแล้ว..
ทุกๆวัน ตาไปล่จะมานั่งที่ศาลาท่าน้ำ...จ้องมองผู้คนที่ผ่านไป ผ่านมา แล้วก็ด่าๆๆๆ
ด่าทุกคนที่แกเห็น....
ถ้าเป็นสมัยนี้ แซมจะนึกว่า ตาไปล่นี่เป็นบ้า เพราะอาการตึงเครียดและเกิดอาการเก็บกด ที่เลยเถิดจนควบคุมไม่ได้.
ถ้าช่วงไหนที่ผู้คนซาลง ไม่มาเดินให้อยู่ในรัศมีของแก.. ตาไปล่ก็จะแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า..
แล้วเริ่มด่าเทวดา....ด่าทั้งวัน ไม่หยุด นอกจากแกจะผลอยหลับไป....
ทุกๆ คนที่โดนตาไปล่ด่า ก็ต่างทำไม่รู้ไม่ชี้.....เพราะเรารู้ว่าแกบ้า...
ไม่มีใครโกรธ....ไม่มีใครอาย....
และผู้คนก็ไม่มีใครเชื่อว่า ผู้ที่ถูกตาไปล่ด่า จะเป็นคนแบบนั้นจริงๆ
มีแต่ตาไปล่เท่านั้น ที่แกเชื่ออยู่ในหัวของแก...
ตาไปล่แก ก็มีความสุขอยู่ตามประสา...
ผู้คนรอบๆ ข้าง ก็มีความสบายใจว่า ตัวเองไม่ได้บ้าแบบตาไปล่..
ทุกๆ คนแหละค่ะ ที่ในชีวิต จะต้องได้พบพานกับคนแบบตาไปล่..
ข้อสำคัญ อย่ากลายเป็นตาไปล่ซะเองก็แล้วกันนะคะ...มันเหนื่อยนะคะ
แซมค่ะ
แซมเคยเล่าเรื่องนี้ มาครั้งหนึ่งแล้วค่ะ แต่แซมนึกขึ้นมาได้ว่า ปีใหม่แล้ว อยากจะเล่าอีกสักครั้ง...
อย่างน้อย ก็เตือนใจแซมเองว่า....ช่างตาไปล่แกเถอะนะ
อ้อ..... และสวัสดีปีใหม่จากใจแซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
