คราพี่ไปไซร้น้องต้องหมองเศร้า
จิตหงอยเหงาเร้าอาวรณ์น้ำตาไหล
พี่ไปบวชจวญน้องต้องหมองใจ
สวมผ้าไตรใคร่ถือศีลถือธรรม
คราเพลาพากาลผ่านเวียนหมุ่น
คงหมดบุญสุนทานพาลถลำ
ด้วยพี่จากพรากเคหาพาใจจำ
น้องทำกรรมซ้ำใดพี่ไม่มา
คราถึงวันมั้นหมายท้ายกำหนด
น้องสลดพจน์คำพร่ำถึงหนา
รอแล้วเล่าเศร้าใจไยไม่มา
น้องจึงลาพาจิตพิศจากไป
คราพี่กลับเคหามาเห็นน้อง
ตีตราจองพ้องหน้าพาอสงไขย
น้องมีลูกผูกเรือนแสนเชือนใจ
พี่จากไกลไปอีกหนหม่นฤดี
จิตหงอยเหงาเร้าอาวรณ์น้ำตาไหล
พี่ไปบวชจวญน้องต้องหมองใจ
สวมผ้าไตรใคร่ถือศีลถือธรรม
คราเพลาพากาลผ่านเวียนหมุ่น
คงหมดบุญสุนทานพาลถลำ
ด้วยพี่จากพรากเคหาพาใจจำ
น้องทำกรรมซ้ำใดพี่ไม่มา
คราถึงวันมั้นหมายท้ายกำหนด
น้องสลดพจน์คำพร่ำถึงหนา
รอแล้วเล่าเศร้าใจไยไม่มา
น้องจึงลาพาจิตพิศจากไป
คราพี่กลับเคหามาเห็นน้อง
ตีตราจองพ้องหน้าพาอสงไขย
น้องมีลูกผูกเรือนแสนเชือนใจ
พี่จากไกลไปอีกหนหม่นฤดี
[/quote]
รสพระธรรม ตราตรึง จึงลืมน้อง
แค่สิบสอง ปีกว่า ช้าหรือนี่
ไม่น่าด่วน ตัดใจ เลิกไยดี
ทำเอาพี่ สึกเก้อ นั่งเหม่อลอย
บวชครั้งนี้ ตั้งใจ ไว้แน่นหนัก
เรื่องความรัก ความใคร่ ไม่ฟื้นฝอย
น้องรักใคร ชอบใคร ไม่ต้องคอย
เชิญยอดสร้อย มูมมาม ตามแต่ใจ