ในอารมณ์ ของคนหมุนวนเปลี่ยน
เป็นบทเรียน ชีวิต ยากปลิดหาย
ดุจตำนาน กาลคู่ มิรู้คลาย
ทุกสิ่งหมาย กลายกลับ สลับกัน
เมื่อรักเกิด เพริศแพร้ว ไร้แววโศก
อยู่บนโลกภิรมย์ พรหมเสกสรร
หวานชื่นรส รินร้อย ถ้อยจำนรรจ์
ด้วยผูกพัน ซ่านซึ้ง ติดตรึงทรวง
ครั้นคราครั้ง อีกฝ่าย เหมือนหน่ายแล้ว
ที่เพริศแพร้ว กลับกลาย สิ้นใยหวง
คำเคยพร่ำ คราก่อน กลับกร่อนลวง
ดังตกบ่วง ห้วงเหว ของเปลวไฟ
โอ้..รักเอย เลยกลับ สลับขั้ว
มืดหม่นมัว หล่นลง ตรงเหลวไหล
เศร้ากำสรวล เกิดก่อ ทุกข์ท้อใจ
สิ้นค่าใน ช่วงสั้น สัมพันธ์จาง
เหลือก็แต่รอยจำ ที่กำหนด
เช่นน้ำกรด รดมา คราเมินหมาง
หวานเคยลิ้ม ชิมรส หมดค่าวาง
อยู่บนทาง ขนาน สิ้นกาลครอง
บางคู่มี รักมอบ แต่ขอบกั้น
เป็นเส้นใย ขีดขั้น อันหม่นหมอง
คือบทบาท วาดความ ตามครรลอง
ท่วงทำนอง ทั้งหมด ด้วยกฎกรรม….
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
