หากฉันย้อนเวลากลับมาได้
ฉันจะยื่นมือไปให้เธอจับ
วันเธอล้มเกินลุกทุกข์ถมทับ
นี่ฉันกลับผินหลังโดยตั้งใจ
ยืนหยุดดูอยู่เฉยมิเอ่ยปลอบ
หลบมาลอบเช็ดน้ำตาร่ำไห้
กลัวฤดีเธอซึ้งคิดถึงใคร
และเกลียดความอ่อนไหวในตัวเอง
จะย้อนใจ ให้แก้ แค่ในฝัน
กลัวใจนั้น พลันล้ม ถูกข่มเหง
แล้วสิ้นไร้ ใครช่วย ด้วยหวาดเกรง
ให้วังเวง เศร้าโศก วิโยคตรม
หากจะพลั้ง พลาดไป ก็ในฝัน
พอตื่นครัน พลันชื่น ไร้ขื่นขม
มิอยากหมอง รองรับ กับอารมณ์
กลัวระทม ถูกทิ้ง หญิงอ่อนแอ../
บูรพาท่าพระจันทร์
กลัวใจนั้น พลันล้ม ถูกข่มเหง
แล้วสิ้นไร้ ใครช่วย ด้วยหวาดเกรง
ให้วังเวง เศร้าโศก วิโยคตรม
หากจะพลั้ง พลาดไป ก็ในฝัน
พอตื่นครัน พลันชื่น ไร้ขื่นขม
มิอยากหมอง รองรับ กับอารมณ์
กลัวระทม ถูกทิ้ง หญิงอ่อนแอ../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
