เมื่อสังขาร ปานวัตถุ ปะผุแหว่ง
ต้องตกแต่ง ให้เลิศล้ำ นำสมัย
เมื่อชีพยัง ก็ต้องอยู่ สู้กันไป
ตราบถึงวัย มรณา มาผจญ
เปรียบเหมือนไม้ ใกล้ฝั่ง รั้งไม่อยู่
ได้แค่ดู ได้แค่เป็น เห็นขัดสน
คือชีวิต ลิขิตฟ้า หรือชะตาคน
คือถนน สายชีวิต ลิขิตแล้ว
จักพิสุทธิ์ วิราม งามผ่องแผ้ว
หรือขี้เหร่ เกรอะกรัง ดังมันแกว
ต่างไม่แคล้ว ต้องสลาย มลายลง
เมื่อชีพยัง อย่าได้ วุ่นวายนัก
ผ่อนเบาหนัก สร้างสัมมา อานิสงส์
คงความดี ถือธรรม โดยจำนง
ยามปลดปลง สงบ จบสบาย