[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สมนึก นพ]

ปีห้าสามผ่านมาถึงห้าสี่
ในฤดีบอบช้ำซ้ำขื่นขม
มองสายตาก็สิ้นแล้วแววนิยม
อกต้องตรมโศกศัลย์วันพี่ไกล

นัดแล้วไม่เคยมาอุราเหงา
รู้ไหมเล่าน้องนั้นสุดหวั่นไหว
ข่าวสาวที่เคียงข้างว่าอย่างไร
เธอเป็นใครบอกมาอย่าปิดบัง

คนเคยรักเหตุใดไม่เหมือนก่อน
ทำยอกย้อนมารยาว่าหมดหวัง
ลืมหรือเมินพูดไว้ไม่อยากฟัง
ใจใครพังแพ้พ่ายคิดให้ดี

นี่ก็ใกล้เต็มทีปีห้าห้า
ไม่ต้องมารำพัน นั่นโน่นนี่
รักของเราเศร้าเหลือเบื่อเต็มที
สิ้นห้าสี่ตัดสวาทเราขาดกัน

เปรียว

สิ้นห้าสี่ตัดสวาทขาดแน่แท้
คงจะแย่แล้วนาว่าตัวฉัน
ยี่สิบเจ็ดผ่านไปไม่กี่วัน
สามสิบเอ็ดถึงนั้นมันเลือนลาง

จะมาอ้อนมาวอนมางอนง้อ
จะมาขออภัยที่ไกลห่าง
แม้หนึ่งปีคลาเคลื่อนเหมือนหลงทาง
ขอน้องนางระงับดับอารมย์

เหลือสี่วันกว่ากว่ามาสิ้นปี
พ.ศ.นี้จะผ่านกาลเหมาะสม
ที่ห่างกันนั้นหนาพาเศร้าตรม
คิดถึงแม่ตาคมซมเรื่อยมา

สาวคนนั้นที่เห็นเป็นนายจ้าง
ฉันเดินข้างหิ้วของต้องซื้อหา
ถึงตามหล่อนทุกครั้งยังระอา
ตามสัญญาหนึ่งปีที่รับงาน

สามสิบเอ็ดธันวาปีห้าสี่
ความหวังมีเป็นไทปีใหม่ผ่าน
สองปัญหาจบกันไม่ทันการ
จึงลนลานบอกกล่าวให้เข้าใจ

สิ้นห้าสี่ที่ตัดสวาทนั้น
ขอผ่อนผันวันหนึ่งนะจะได้ไหม
ช่วงหนึ่งปีที่ผ่านแยกกันไกล
ขึ้นปีใหม่กลับทันให้สัญญา.

นพ
27 ธ.ค.54